dynode.nl

Even een wat uitgebreidere post over mijn hoornvliestransplantatie. De eerste post was wat summier omdat ik nog niet de energie had om een langer stuk te gaan typen. Nu is het wat beter dus doe ik een poging…

Opname

Op woensdag 1 juli 10:30 was de opname in het Universitair Medisch Centrum te Utrecht. Samen met mijn moeder meldde ik me bij de opnamebalie in de hal van het ziekenhuis. Om de een of andere reden miste ik het grote bord waarop met koeienletters Opname staat. Mijn slechtziendheid lijkt soms niet alleen in mijn ogen te zitten 😉

Bij de opnamebalie krijg je een polsbandje zodat je altijd identificeerbaar bent, ook als je niet in staat bent om vragen over je persoon te beantwoorden…

Daarna werden we door een gastvrouw meegenomen naar de opname Oogheelkunde, waar mensen verblijven die langer dan een gewoon consult in het ziekenhuis moeten verblijven voor behandeling.

Mijn bed werd aangewezen en er werd uitgelegd waar de diverse voorzieningen zoals de wc en douche zijn (op de zaal), waar je je spullen kan opbergen etc.

Na al mijn spullen opgeborgen te hebben vond er nog een onderzoek plaats waarbij nogmaals mijn visus (nul) voor mijn rechteroog werd vastgesteld. Voor het onderzoek diende er ook weer gedruppeld te worden zodat de pupil maximaal openstaat. Verder de standaard vragen over mijn gezondheid i.v.m. de narcose. Ook werd er weer door mensen meegekeken en vond er ook onderzoek plaats door een dame die nog in opleiding was. Over het algemeen kijken er in dit ziekenhuis veel mensen mee aangezien het ziekenhuis aan de Universiteit van Utrecht is verbonden. Ik vind dit verder geen probleem. Soms kun je mensen in opleiding meer vertellen over je aandoening dan zijzelf 🙂

Na mijn moeder gedag te hebben gezegd heb ik mij verder op mijn kamer geïnstalleerd, een boekje gelezen en een nieuwe kamergenoot verwelkomd, een vrouw van 80 met een Indonesische afkomst. Ze was in de chaos van het onafhankelijk worden van Indonesië naar Nederland gehaald door de regering aangezien het voor haar als Nederland gezinde persoon niet meer veilig was daar. Over al dit gebeuren had deze vrouw het nodige te vertellen. Ze was trouwens in het ziekenhuis voor een staaroperatie, welke vrij veel bij bejaarden word uitgevoerd.

In de middag had ik nog een onderzoek door een van de dokters die mijn operatie zou uitvoeren, dokter Rouwen. Hij heeft nogmaals het hoornvlies bekeken om te kijken of er in de tussentijd voor het vorige grote onderzoek nog dingen veranderd waren. Hij deelde mij mee dat er een PKP zou worden uitgevoerd, een perforerende keratoplastiek, samen met de  mushroom methode. Hierbij krijgt het donorhoornvlies aan de randen een groter contactvlak met het eigen weefsel waardoor de wond beter geneest.

Na het onderzoek ging ik weer terug naar mijn kamer, waar nog een andere patiënt werd binnengebracht. Dit was een man van ongeveer 40 jaar die suikerziekte had met adergroei in het netvlies als gevolg. Deze aders zouden tijdens een operatie worden “weggelaserd”.

Verder heb ik de oudere vrouw uitgelegd dat ze na de staaroperatie hoogstwaarschijnlijk een leesbril nodig zou hebben omdat haar oog niet meer zou kunnen focussen door de verwijdering van de natuurlijke lens. Dit leek haar niet helemaal duidelijk. Het is haar later ook nog door verpleegkundigen verteld dus het zal uiteindelijk wel goedkomen.

‘s avonds gewoon warm gegeten. Voor de operatie mocht ik vanaf 12:00 ‘s nachts niet meer eten omdat ik nuchter moest zijn. Er werd mij verteld dat ik ‘s ochtends voor 7:00 nog wel wat zou mogen drinken. Verder tijdschriften gekocht en gelezen. Een boek dat ik al langer had openliggen, Het Baader-Meinhof Complex uitgelezen.

Voor het slapen gaan toch maar om een slaappil gevraagd. Dit middel bleek zeer effectief in het wegnemen van malende gedachten over de operatie de volgende dag. Zzzzzzz 🙂

Operatie, 2 Juli

Ik was al vroeg wakker, dat ben ik altijd als ik weet dat er iets staat te gebeuren. Om 6:30 een kopje koffie gedronken zonder iets erin, om een beetje wakker te worden. Bloeddruk werd nog een keer gemeten. Na 7:00 wat dorst en honger gehad, toch nog wat mogen drinken aangezien men mij 2x 500 mg paracetamol en een glas water gaf om eventuele pijn na de operatie te onderdrukken. Nog een beetje de krant gelezen, gepraat met medepatiënten. Omstreeks 8:45 kleding uitgedaan, operatiehemd aan en plaatsgenomen in mijn bed. Linkerlens uitgedaan aangezien het oog droog zou kunnen worden als het enige uren dicht zou zijn. Verder zou ik mijn zicht niet echt nodig hebben en de lens kon ik ook later weer indoen als ik mij daartoe in staat voelde 🙂

Daarna dus in het bed naar de OK gereden. Het verhaal zal nu wat minder details gaan bevatten aangezien eerst mijn zicht grotendeels weg was en ik daarna moest bijkomen van de narcose :). Voor de OK was er nog een soort van wachtkamer. Wederom werd mijn identiteit gecontroleerd en een aantal vragen gesteld ter controle. Welk oog onder het mes ging was in ieder geval duidelijk, de rechterpupil was met druppels zo smal mogelijk gemaakt. Nog wat praatjes gemaakt met de verplegers terwijl we aan het wachten waren. Ik merkte op dat ik nog net kon zien dat de ene een blauw en de ander een paars haarnetje had. Daarna dus naar de OK gereden.

In de OK was de temperatuur opvallend laag, vanwege de hygiène. Ik kon niet zien wat er allemaal aan apparatuur stond aangezien ik was aangewezen op mijn basiszicht. Ik moest zelf op de operatietafel kruipen waarna ik een deken over me heen kreeg tegen de kou. Er werd een kussen onder mijn hoofd geplaatst, 3 elektroden werden vastgeplakt, 1 op de zij, twee op de borstkas voor de hartmonitoring en op een ader in mijn hand werd een infuus aangesloten. Eerst werd er gewoon vocht toegediend. Daarna diclofenac als voorbereidend pijnstiller (naast de eerder ingenomen paracetamol) en daarna propofol, het narcosemiddel. Ik kan me nog herinneren dat ik iets warms mijn arm voelde instromen, en dat ik vroeg of er via dat masker pure zuurstof werd toegediend. Daarna niks meer. Ik vind het nog steeds een rare ervaring, hoe mijn bewustzijn zo snel en abrupt kan worden uitgeschakeld door het toedienen van een narcosemiddel…

Goed, hoe lang ik weg was weet ik niet, en de rest van de dag was ook vrij wazig. Ik neem aan dat ik in de late ochtend wakker ben geworden. Ik werd wakker in de recovery room alwaar verpleegkundigen grappen met elkaar maakten over dat een vrouwelijke collega zich te mannelijk probeerde op te stellen. Op mijn rechteroog zat natuurlijk een groot solide verband. De verpleegkundigen leken een bepaald schema aan te houden want ze hadden snel door dat ik wakker was. Na wat controles werd ik weer naar mijn kamer gereden. Daar heb ik een tijd vooral rustig gelegen terwijl ik langzaam wakkerder werd. De eerste bezoekers waren mijn ouders. Ik had nog steeds mijn lenzen uit omdat ik nog niet uit bed was gekomen. Ik hing ook nog aan een infuus met vocht. Voordat het infuus los mocht moest ik eerst zelf wat eten en drinken. Dat heb ik dus gedaan, of dat nu tijdens of na het bezoek van mijn ouders was weet ik niet meer. Na het consumeren van een glas melk en een boterham met kaas kon ik onder begeleiding van een verpleegster uit bed stappen.  Ik heb daarna maar mijn lens ingedaan om de wereld wat beter te kunnen aanschouwen. Dat er iets met mijn oog was gebeurd merkte ik wel, maar dat uitte zich vooral in vermoeidheid van beide ogen en een redelijke maar verdraagbare irritatie aan het rechteroog.

Ik heb daarna het avondeten geconsumeerd, nog wat gepraat met de medepatiënten en natuurlijk gelegen en niks gedaan. Later op de avond zijn mijn zusjes, een aanstaande schoonbroer en een vriend langsgekomen. Ik vond het leuk dat ze langskwamen maar ik was ook blij toen iedereen weer weg was want de naeffecten van de narcose waren nog duidelijk aanwezig. Die avond viel ik ook erg makkelijk weer in slaap 🙂

Ontslag

Op vrijdag werd ik op de normale tijd wakker en heb ik ontbeten.  Ook werd het verband van mijn oog gehaald en kon ik me wassen en scheren. Daarna toch weer gaan liggen, om weer wakker gemaakt te worden voor een controle. Een andere arts waarvan ik de naam niet meer weet heeft toen een laatste controle uitgevoerd. Hierbij werden mij wel bekende verdovingsdruppeltjes gebruikt. Aaaah, even geen raar gevoel aan mijn ogen. Er was nog steeds geen sprake van echte pijn aan het oog. Volgens de arts was alles in orde dus ik kon naar huis. Mijn ouders werden gebeld om dit door te geven. Een week erna zou een nieuwe controle plaatsvinden door Dr. Rouwen.

Op de zaal afscheid genomen van mijn medepatiënten. De man met suiker werd naar de operatie gereden en de oudere vrouw werd door haar zoon opgehaald. Ik ben naar de uitgang gelopen wat verder prima ging. Buiten was het zeer warm en vochtig. Snel in mijn ouders’ auto gekropen en naar het ouderlijk huis gereden.

De dagen erna

De eerste twee dagen heb ik al omschreven in een eerdere post. Veel slapen en overdag ook wat vermoeidheid. Elke dag 6x druppelen en ‘s nachts oogzalf in het oog en een oogklep op tegen beschadigingen door wrijving of aanraking. In de “ochtend”, dat heet 12:00, meestal veel lichtgevoeligheid en dichthouden van het oog. Met paracetamol lijkt de gevoeligheid af te nemen. Geen noemenswaardige pijn, meer irritatie alsof je een rood oog hebt van teveel een lens dragen.

Langzaam pik ik mijn normale ritme weer op. Over een tijdje hopelijk wat vroeger kunnen opstaan. Overdag bezig met mijn zendapparatuur, websites bekijken of een stukje fietsen. Eigenlijk kan ik de meeste dingen wel, het is gewoon dat ik sneller moe ben dan normaal.

Vrijdagochtend, morgen dus om 10:00 een controle in het UMC, een week na de operatie dus. Ik verwacht dat het herstel goed verloopt aangezien mijn oog er netjes uitziet en het zicht langzaam toeneemt. Lichtgevoeligheid en algemene irritatie is sterk afgenomen. Geen paracetamol meer nodig.

Ik ga vandaag ook nog even wat foto’s beschikbaar maken die wat mooie plaatjes geven van mijn oog op het moment. Mijn laptop heeft geen kaartlezer dus moet ik de plaatjes op een andere pc hier in huis invoeren…

Plaatjes en verdere updates volgen 🙂

Groeten,

Johan

Toevoeging: zonet foto’s toegevoegd aan mijn online fotoalbum met beschrijvingen.