Op Geenstijl en Trouw was er weer een nieuw “privacydrama van enorme proporties” aan het licht gekomen. Wat blijkt, kerken hebben middels de Stichting Interkerkelijke Ledenadministratie (Sila) toegang tot de gemeentelijke basisadministratie (GBA). Deze gebruiken ze onder andere om verhuizingen van ingeschrevenen bij te houden. Toen ik jaren geleden naar Utrecht verhuisde vanuit het dorp waar mijn ouders wonen kreeg ik op een gegeven moment een brief met een voorstel me weer bij een protestantse kerk in Utrecht aan te melden, evenals enige bedelbrieven voor diverse collectes.
Ik kan me herinneren dat ik me toen daar lichtelijk aan heb geërgerd en me ook afvroeg hoe de kerk wist dat ik was verhuisd. Achteraf bekeken zijn er ergere dingen in het leven. Het zou pas echt vervelend zijn als de kerk actief mensen zou proberen te werven middels deze toegang tot informatie, maar dat is voor zover ik weet nooit gebeurd. Er zijn ook geen gevallen van fraude of misbruik van gegevens bekend. Je zou dus kunnen stellen dat de kerk verantwoordelijk met deze toegang omgaat.
Principieel gezien echter is het een schending van de scheiding tussen kerk en staat. De kerk heeft geen toegang nodig tot deze informatie ter algemeen nut, maar om de volgelingen “erbij” te houden. Ik beschouw het assisteren bij de administratie van kerken niet als een taak van de overheid, aangezien ik religie een persoonlijke zaak vind.
Uiteindelijk is er op diverse sites een hoop gebakkelei over deze kwestie maar lijkt men de ernstigere voorbeelden van invloed van religie op de staat te vergeten. We hebben nog steeds een wettelijk verbod op godslastering, er gaat nog steeds geld naar bijzonder onderwijs en een partij welke moedwillig de grondwet en diverse verdragen schendt heeft dit jaren ongestraft kunnen doen.